Zima za pasem, a poprzednia jeszcze nie zagościła w pełni na stronach wycofu. Kilka słów w ramach kolejnego jej rozdziału.
 |
| Klakier na stanie. Supervisor. |
Narty połączone ze wspinaniem, czy może istnieć lepszy sposób na spędzenie jednego z nielicznych słonecznych dni tej zimy?
Wraz z Klakierem i Jareggiem na foczkach przemieszczamy się pod lody.
Przy dojściu pod śnieżny stok o znacznym nachyleniu, który to trzeba przekroczyć w drodze zejściowej, decydujemy się na szybki test szufelkowy. Śnieg pęka przerażająco łatwo. Pod ścianę dostajemy się więc jednym długim zjazdem.
Błękitne filarki mienią się w słońcu, już z dołu widać ciąg pięknych lodowych przechwytów.
Klakier rusza, asekuruje Jareggio więc ja mam możliwość zdobienia kilku fotek.
Klakier przechodzi drogę ściśle środkiem lodowego filarku, w drugi wchodzi nieco z prawej strony. Podczas zjazdu pierwszych kilka śrub, wkręconych w nasłonecznionych miejscach, daje się po prostu wyciągnąć z lodu...
Kiedy Jareggio przechodzi drogę przychodzi moja kolej. Wspinanie jest piękne, ruchy bardzo logiczne. Lód jest mokry i dziabki siadają od pierwszego uderzenia. W drugiej części drogi lód jest zupełnie inny, a asekuracja bardziej wymagająca. Ostatnie metry wspinania to techniczne ustawienia na szklistych lodowych prożkach. To właśnie typowe tutejsze wspinanie, bardzo różnorodne i wymagające. W drodze powrotnej poświęcamy czas na trening z detektorami lawinowymi.
Takie dni lubię.
W zasadzie to wspinanie przewróciło pierwszy element wspinaczkowego domina, które nadal się nie kończy. Poniżej relacja z szybkiego wyjazdu do Bad Gastein napisana świeżo po powrocie na stronę GM, uzbrojona w większą ilość fotek.
Karkonoski lodowy akcent
- czyli Dejnarowicz wraca do gry w nienajgorszym (ma
nadzieje) stylu :).
 |
| Okres 'warzywa' uważam za zamknięty. |
Leżąc w łóżku po wypadku, najbardziej tęskniłem za nartami i
lodem. Dlatego najwięcej czasu w tym sezonie spędzałem z wodą w różnych stanach
skupienia. Jasno określone cele odłożyłem na bok, ciesząc się po prostu czasem
spędzanym w górach. Narty i wspinanie w Karkonoszach połączone ze świetnym
towarzystwem zagoniły mnie do Bad Gastein, o czym było gdzieś we wpisie powyżej.
 |
| Jareggio podczas zjazdu po lody. |
 |
| Piękna karkonoska 'lampa'. |
 |
| Filarek Kaczego. |
 |
| Drugi filarek. |
 |
| Ładne wspinanie z kontemplacyjną asekuracją :) | |
Wszystko przez Tomka ‘Klakiera’ Kupczyka, ale może po kolei.
Pomysł powrotu powstał w zasadzie jeszcze przed wyjazdem z
Bad Gastein.
Chłopaki mierzyli w
wymagające linie, ja zamierzałem powrócić by kolekcjonować metry, ale jak zwykle wszystko
się zmieniło.
Do ostatniej chwili nie wiedzieliśmy czy jedziemy, połowa
składu zrezygnowała, spadł śnieg i zmieniły się warunki. Zespół
uzupełnia się o mocną dwójkę: Kubę typu Wrzesień z partnerem – Krzysiek
typu Zabłotny :) i tak oto zaczynają się dwa intensywne dni w Austrii.
 |
| Chłodny poranek. |
W namiotach na parkingu śpimy nieco niespokojnie. Rano
nad nami wiszą chmury, widoczność jest słaba. Niebo po
godzinie się przeciera, widać więcej, spręż rośnie. Nad naszym wspinaniem teren gromadzi duże depozyty śnieżne, co rzutuje na bezpieczne wspinanie po większych opadach czy intensywnym wietrze.
Do końca podejścia pod ścianę nie wiemy czy warunki nas
puszczą. Słyszę niemalże myśli Klakiera i po prostu wiem, że od razu chce iść na
Supervisor’a.
 |
| Klar i przebieranki. |
|
|
 |
| Supervisor. |
|
- Zdjęcie zrobione następnego dnia ze stanowiska na Mordorze. K. Zabłotny.
Zwyczajowo kamień- nożyczki- papier dzielą nam
trudności na dwie długości liny. Ruszam więc w pierwszy. W życiu nie
wspinało mi się tak dobrze. W środku kompletny spokój, ogrom to wsparcie od
mojej drugiej Połowy, motywacja - której zawsze uczę się od młodszej Siostry i
mocny i doświadczony Człowiek na drugim końcu liny, którego w dodatku cholernie
lubię.
Wspinanie jest przerażająco oczywiste: dobra śruba + kolejna
część ruchowej zagadki lodowej + kolejna śruba i znowu łamigłówka ruchowa.
 |
| Po lewej zespół na Mordorze. |
 |
| Piękne metry. |
 |
| Wspinanie. |
|
 |
| Stanowisko po pierwszym wyciągu trudności. |
|
 |
| Dodaj napis |
Silny wiatr przywiewa do mnie informacje o kończącej się
linie, trzy śruby, taśma i wpinam się do stanowiska. Jedyne o czym myślę, to że
teraz kolej Klakiera a nad nami niesamowite metry.
Kolejny wyciąg to piękne i wymagające wspinanie.
Aż miło popatrzeć ze stanu na spokojne opanowane ruchy. Nad nami jeszcze jeden
i wpinamy się do tasiemek oplatających drzewo na końcu drogi. 2 minuty później
przelatuje po nas niewielka deska śnieżna – cały depozyt żlebu nad lodospadem.
Tylko my wiemy o czym wtedy pomyśleliśmy.
 |
| Moja część trudności. |
 |
| Klakier przy stanie. |
 |
| Start w drugi wyciąg trudności. |
 |
| Klakier w górnej części Supervisora. |
 |
| Austriacki zespół na Mordorze. |
 |
| Docieram na do stanowiska przed ostatnim wyciągiem. |
 |
| Obraz świeżego obrywu nad nami. |
 |
| Zaczynamy zjazdy. |
 |
| Zjazdy. |
|
|
| Klakier kręci Abałakova na pośrednim stanie. |
Zjeżdżamy linią drogi, dorzucamy abałakowy. Świetnie jest obejrzeć wszystko z góry i usłyszeć Klakiera mówiącego: ‘cholera
gdzie to żeśmy wleźli’ – perspektywa w kocu wiele zmienia :)
 |
| Przed zejściem kanapka... |
 |
| I herbata z możliwie najlżejszego kubkowego prezentu :) |
Krzysiek z Kubą przechodzą tego dnia wariant Federweissfall. Wspinanie oceniają jako ładne, powtarzają więc pierwszy wyciąg kilkoma wariantami by kolekcjonować metry i porządnie się rozwspinać.
Oto kilka słów Kuby o wspinaniu tego dnia:
"Lodospad
rzeczywiście okazał się świetny 120m wspinania w średnio trudnym terenie było
tym czego potrzebowaliśmy na rozwspin. Spokojnie delektując się każdym wbiciem
dziabki dochodzimy do stanu zjazdowego. Niestety nie mieliśmy zbyt dobrych warunków
aby wspiąć się lodową arenką na kolejnym wyciągu, a powodem było czujne pole
śnieżne. Po
zjechaniu do podstawy lodospadu, zrobiliśmy treningowo jeszcze kilka razy
pierwszy wyciąg różnymi wariantami."
 |
| Kuba podczas wspinania. |
 |
| Kuba na Federweissfall. |
 |
| Krzysiek prowadzi kolejny wyciąg. |
Kolejny dzień to roszada w składach. Klakier z Kubą mierzą w Seidenraupe - linią, która zahipnotyzowała Klakiera jeszcze na poprzednim wyjeździe. Niestety wówczas droga odparła ich atak (wspinał się z Matim) ze względu na słabe warunki lodowe. Linia teraz zaoferowała piękne i bardzo wymagające wspinanie z trudną asekuracją i niezapomnianym wyjściem, o czym Kuba wypowie się poniżej.
My, wraz z Krzyśkiem Zabłotnym, pełni obaw o warunki
meldujemy się pod Mordorem. Wspinamy się razem pierwszy
raz, zgodnie obieramy linię przejścia i wyruszamy. Piękne i długie wspinanie
pokonujemy w 4 wyciągach, łącząc pierwsze dwa w jeden. Droga jest przepiękna i
długa. Wspinanie jest niesamowite, choć czujemy zmęczenie po dniu poprzednim. Dodatkowo ciężko jest nam wytrzymać ze śmiechu, a dowcipy i żarty najlepiej trafiają do człowieka podczas wspinania w trudnościach! Zjeżdżamy późnym popołudniem, ostatnie 'abałakowy' wiercimy przy czołówkach.
Na dole herbata i żelki smakują niesamowicie. Czekamy na Klakiera i Kubę, po czym chodzimy na parking.
Pozdrowienia dla Pana Krzyska z tego miejsca, mam też nadzieję, że temat mojej Babci zakończyliśmy ;D
 |
| Krzysiek startuje w Mordor. |
 |
| Spręż i wspinanie w wykonania Krzycha. |
 |
| Herbatka na stanie. |
 |
| Kolejne metry. |
 |
| Krzysiek podsumowuje nasze odczucia! |
 |
| Inna perspektywa - stanowisko po trudnościach. |
 |
| Po lewej stronie widać na na kluczowym wyciągu. |
|
- Zdjęcie zrobili Chłopaki podczas wspinania na Seidenraupe.
 |
| Krzysiek w zjazdach. |
 |
| Kończymy dzień. |
 |
| Klakier na Seidenraupe. |
Jedno z niewielu zdjęć jakie Chłopaki mają z tej drogi. Ftkę zrobiliśmy Im podczas wspinania na Mordorze.
Słowa Kuby o Seidenraupe: "Trzeci
wyciąg nie jest do końca wylany, ale dostałem pocieszenie ze strony partnera,
że ostatnio było znacznie gorzej. Przechodzę czujny trawers wbijając się w
cienką polewkę(ale ekspozycja!) uspokajając oddech, wychodzę jeszcze kilka
merów i zakładam stan. Jak się okazało troszeczkę wyżej były abałakowy
zjazdowe. Ok jeszcze dwa wyciągi i jesteśmy na szczycie. Kolejny wyciąg wypadł
na Tomka. Zakładając, że nie będzie trudnych miejsc wbija dziabki i idzie,
zatrzymując się tylko żeby wkręcić śrubę. Po dłuższej chwili słyszę auto
!!! Czyszczę wyciąg dziabka , dziabka - zaczyna prać przedramię, co jest
? Dochodząc do stanu widziałem uśmiech Klakiera, spojrzeliśmy na siebie i
pyta trudne nie? Odpowiadam że to chyba kluczowy wyciąg J (roześmialiśmy się). Ostatnie metry to już formalność chodź
nie wspinało się przyjemnie ze względu na słabej jakości lód a właściwie
zmrożony śnieg . Dochodzę do drzewa zjazdowego, zaczyna robić się ciemno.
Jeszcze tylko zjazdy i do auta. Na trzecim zjeździe dopiero czekały na
nas atrakcje! Otóż w czasie ściągania liny jej koniec gdzieś się
zaklinował. Jak w lodzie może zaklinować się lina? Po dłuższej walce
decydujemy się na ciecie. Z ok 40m kawałkiem liny z wiadomych powodów znacznie
wydłuża się czas w ścianie . W oddali migają czołówki chłopców, którzy czekali
na nas z ciepłą herbatą i żelkami bez żelatyny wieprzowej . Był to naprawdę miły
gest. Jesteśmy za ziemi. W komplecie, z głowami pełnymi przemyśleń i z uśmiechem na
twarzach, nawspinani ruszamy w stronę parkingu".
Linie:
SuperVisor WI6 270m 5h (+ 1h zjazdy)
Tomasz "Klakier" Kupczyk, Mateusz "dej" Dejnarowicz
Mordor WI5 300m 5,5h (+ 1,5h zjazdy)
Krzysztof Zabłotny, Mateusz Dejnarowicz
„Federweissfall
” WI 4 120m, Krzysztof
Zabłotny Kuba Wrzesień
+ „Federweissfall
„ WI 4 60m (pierwszy wyciąg różnymi wariantami)
„Seidenraupe”
WI 5 220m, Tomasz
Kupczyk , Kuba Wrzesień
fot.
Krzysiek Zabłotny
Tomasz Kupczyk
Kuba Wrzesień
Mateusz Dejnarowicz
Uważam, że mogę uznać kolejny etap rehabilitacji za zakończony (;
dej
